Little girl Big dream

De week van werken bij de ijssalon

De week van werken bij de ijssalon

Vrijdagavond
ging ik dus naar de ijssalon voor een trial. Een meisje ging mij uitleggen hoe je koffie moest maken. Ik moest op zoveel dingen letten dat ik het echt niet meer wist. Er is blijkbaar een hele theorie achter koffie maken. En ijsscheppen is ook al moeilijker dan het lijkt. Maar het was wel heel leuk. Na anderhalf uur mocht ik gaan en kreeg ik een mapje mee over de koffie. Met daarin niet alleen hoe je het maakt, maar ook de geschiedenis ervan.


Toen ik thuis kwam was Domi, met Paul, Marga, Kyra en Kaan een wijnproeverij aan het doen. Er stonden allemaal luxe producten op tafel (wijn natuurlijk, maar ook toastjes met brie, druiven en nog meer van die dingen). En waar kom ik mee aanzetten: Hamburger met friet. Maar het was wel gezellig en ik heb wijn geproefd die ik zelfs lichtelijk lekker vond.

Zaterdag
Zaterdag weer eens een vrij dagje. En mij leek het wel leuk om naar Glennfield te gaan, als ik de verhalen mocht geloven was daar ook wel een leuke 'Mall.' Ik op mijn fietsje erheen en toen ik er na 15 minuten aankwam vond ik het een beetje tegen vallen. Het was maar een straat, totdat ik toch maar iemand achterna liep. Het winkelcentrum was onder de grond. En het was er inderdaad erg leuk.
's Avonds zijn Kyra en ik naar het feestje van Arie geweest. Arie is onze stagebegeleider en hij gaf een feestje omdat hij en zijn vrouw Ineke allebei 60 waren geworden. We gingen samen met Callum (collega van stage). Het eten was lekker, maar wij kenden bijna niemand, op de gymleraren na, dus zijn we om 11 uur alweer gegaan. Eigenlijk wilde we nog in Takapuna uitgaan, maar Callum zijn vrienden waren al naar huis gegaan dus zijn we nog naar Mission Bay gereden.

Zondag
Zondagmorgen zijn Kyra en ik naar de markt in Takapuna geweest. Het was leuk om een kijkje te nemen wat ze hier allemaal verkopen, het is meer een rommelmarkt gekruist met een normale makrt met eetkraampjes van de kermis.
's Avonds heb ik met Kyra gekookt en we hebben ons eten meegenomen en op het strand van Takapuna opgegeten. Ik heb warme paprika soep uit een plastic fles gedronken, erg raar maar wel heel erg lekker.
Na ons heerlijke diner aan zee, zijn we naar de film geweest. The Vow, echt een hele mooie romantische meidenfilm.

Maandag
Maandag had ik vrij van school (er zijn 6 dagen in een vijfdagen durende schoolweek, dus elke week schuift het 1 dag op. Dag 6 heb ik mezelf vrij gepland om aan P.O. te werken.) en ik heb echt aan mijn PO gewerkt. Het was gewoon een heel productief dagje.
En die hebben we heerlijk afgesloten met een heerlijk dinertje bij Fernz. En daarna hebben heerlijk onder de mooie Nieuw Zeelandse sterrenhemel in de jacuzzi gezeten. En voor de verandering was het weer eens zo gezellig dat we niet heel erg op tijd naar huis gingen.

Dinsdag
Dinsdag mocht ik na stage weer gaan werken en mijn contract ondertekenen. En gelukkig kwam ik erachter dat het meisje van vrijdag dat koffie maken veel te moeilijk had uitgelegd. Het valt eigenlijk wel mee. En het ijsscheppen gaat ook al veel beter.


En nog beter, elke werkdag mag ik zoveel koffie en thee drinken als ik wil (jeej) maar ook 2 scheppen ijs eten. En 2 scheppen staat ongeveer gelijk aan 6 Nederlandse scheppen. Ook mocht ik omdat ik nieuw was alle smaken proeven omdat ik wel weet wat ik moet verkopen. Al met al wel een hele vervelende officiële eerste werkdag.

Woensdag

Tijdens stage hebben Kyra en ik een voucher gekocht om te gaan skydiven. Super vet, we gaan het echt doen, alleen moeten we nog een datumpje prikken.
Na stage ging ik weer werken. Het was weer leuk en weer een nieuwe collega ontmoet: Olga uit Oekraïne. En er kwam een vrouw met een speciaal talent in de ijssalon, ze kon zomaar vertellen dat Olga uit Oekraïne kwam en ik uit Nederland.
Toen ik thuis kwam heb ik een powerpoint gemaakt over volleybal.

Donderdag
Ik moest namelijk op stage een theorieles geven over volleybal. Dit was echt super leuk, het ging ook heel erg goed. Na school heb ik even geregeld dat mijn baas ook ergens geld op kan storten. Over 5 werkdagen ben de trotse eigenaar van een Nieuw Zeelands bankpasje.
's Avonds heeft Kaan me opgehaald en zijn we naar Takapuna gegaan. Samen met Kyra, Paul en Marga hebben we wat gedronken. Het was het laatste avondje van Paul en Marga in Nieuw Zeeland.
Toen we Takapuna verlieten, hebben we eerst een hele rondrit gemaakt omdat Dominique de weg terug niet meer kon vinden. Maar uiteindelijk zijn we toch bij Fernz aangekomen (daar verbleven pap en mam en daar zijn Paul en Marga de afgelopen 2 weken te gast geweest). Waar we nog een kaartspel hebben gedaan, waarbij ik bijna gewonnen had maar in ieder geval niet laatste was, hè Paul?!

Vrijdag
Vrijdag moest ik veel te vroeg opstaan, omdat het de avond daarvoor niet heel erg onvroeg was. Maar het is me wel gelukt. Ik was het enige Nederlandse meisje op stage vandaag, Kyra heeft haar ouders afgelopen nacht opgehaald van het vliegveld en Domi moet ze vandaag naar het vliegveld brengen om afscheid te nemen.
Gelukkig was er swimmingsday. Ik moest ervoor zorgen dat alle tijden werden verwerkt en dat er een uitslag kwam. Dit stelde allemaal niet zoveel voor. Het leukste aan deze dag was de 'morning teatime,' warme muffins, vers fruit, worstenbroodjes en alleen voor de docenten die hielpen met de swimmingsday. De rest van de docenten zat maar jaloers mijn kant op te kijken.

Tot snel,

Liefs,
mij

De week van Year 10 Camp

Vrijdag (avond)
's Avonds heb ik een heerlijke lasagne gemaakt voor de moeder van Dominique en Paul (de vriend van de moeder van Dominique), die 40 uur hadden gereisd om Domi te zien. We hebben lekker lang met z'n allen gekletst en toe niet helemaal redelijk op tijd naar bed gegaan.

Zaterdag
Kyra en ik hadden plannen om naar het strand te gaan, dus nadat ik 7 bergen op en 7 bergen af was gefietst om bij Kyra te komen gingen we dat ook doen. Gelukkig woont Kyra niet zo ver van Takapuna af en hoefden mijn beenspiertjes voor even niet zo hard te werken (ik voel ze wel hoor, elke keer als ik naar school fiets is het een behoorlijk goede training voor mijn beenspieren).
We hebben een heerlijk stranddagje gehad, Domi, Marga (moeder van Domi) en Paul kwamen ons op een gegeven moment ook nog vergezellen.
Kaan had gesmst of we mee wilden eten en filmpje wilden kijken. Aangezien we met de fiets nog terug moesten naar mij zat dat filmpje er niet in, maar ik sla het natuurlijk niet af wanneer anderen aanbieden voor me te koken. Misschien had ik het wel moeten doen, het eten was wel heel erg lekker, maar dat mag ook wel als je er twee en een half uur op moet wachten.
Met geïmproviseerde fietslampjes zijn we naar huis gefietst. Of ja dat wilden we doen, tot ik op het idee kwam ook nog even bij Domi, Marga en Paul langs te gaan in hun hutje. Uiteindelijk hebben we daar tot in de vroege uurtjes gezeten.

Zondag
Na een kort nachtje (4 uur slapen), ging de wekker om 8 uur. Mijn tweede voetbaltraining stond voor de deur. En het was LEUK! Ik hou gewoon van lekker sporten en ben blij dat ik dat hier ook kan doen.
Zondagmiddag heb ik nog een voetbalwedstrijd van het eerste elftal gekeken van 'mijn' club. En daarna hebben we een heerlijke barbecue bij ons thuis, met Kyra, Domi, Marga en Paul. En je raad het al, weer gingen we niet op tijd naar bed.

Maandag
Misschien hadden we dat wel moeten doen, want deze schoolweek hoefde ik geen les te geven, maar kon ik mee op Year 10 Camp. Year 10 dat is bij ons in Nederland 2e klas.


Mijn avontuur begon toen er werd gevraagd wie er achterin de busje wilde zitten tussen het materiaal. Kyra en ik zagen hier de lol wel van in. En toen we met de veerboot aankwamen op Rangitoto hebben we niks meer van de omgeving gezien, maar wel gevoeld (de weg was een beetje hobbelig). Toen de deur van de busje weer open ging moesten we weer eventjes wennen aan al dat daglicht. Maar we hebben veel gelachen achterin dat busje.
Op maincamp hebben we alle tassen van de leerlingen gedropt en zijn Kyra en ik doorgereden naar outcamp, Domi bleef achter op maincamp.
Leerlingen gaan naar het maincamp, hier zijn gewoon slaapzalen, wc's, douches etc. Maar elke dag gaat er een groep leerlingen naar outcamp, waar ze in grote tenten slapen en geen douche hebben. Op maincamp is van alles georganiseerd, zoals snorkelen, kajakken, hoogteparcours, survivalparcours enz. Op outcamp kunnen de leerlingen chillen en lekker uit rusten.
Aangekomen op outcamp (lees het kampeerveld waarop outcamp plaats vond) konden Kyra, ik en twee Maori docenten beginnen met het opzetten van alle tenten. Er waren 2 hele grote tenten, 1 voor alle jongens en 1 voor alle meisjes. Verder hebben we nog kleine tentjes voor de docenten opgezet, een keukentent en al het keukenspul en ons eigen tentje hebben we opgezet.
Nadat we het eten op hadden gehaald op maincamp kwam de eerste groep al aan. Koken voor 40-50 mensen kan best zwaar zijn, vooral al die uien die gesneden moesten worden. Maar het is wel leuk.'s Avonds kregen we van Stan (1 van de Maori leraren) 'the night off' dus konden we vroeg gaan slapen ipv kindertjes naar bed sturen.

Dinsdag

Het leuke van outcamp dacht ik, was dat het daar chill was. Ik ging er vanuit dat ik uit kon slapen, dit ging helaas niet door. Iedereen was om 7 uur al wakker en uit hun tent. Behalve Kyra en ik, Kyra lag nog vrolijk te slapen toen ik toch maar besloot om mijn taak als leraar te vervullen en mijn hulp ergens aan te bieden. Dat was nodig want er werd voor 40-50 man een ontbijt gemaakt. En niet een simpel boterhammetje zoals we in Nederland gewend zijn, maar pannenkoeken en aardappels van de avond ervoor en noodles (???). Nadat we de lieve kindjes allemaal een ontbijtje hadden gegeven en ze zelf hun bordjes schoon hadden gemaakt hebben we ze uitgezwaaid.
Nu kon de chill periode dan wel echt beginnen want de komende 5 uur geen kinderen. Kyra en ik hadden een teleurstellende snorkelpoging. Maar na het zwemmen in de zee moest er gedoucht worden. En dit deden we met de solarshower (een stevige grote zak die je vult met water, wat door de zon verwarmt wordt en na 2 uur heb je warm water, zak aan een boom hangen en douchen maar).
Maar ondertussen waren Stan en Jeff (andere Maori leraar) naar maincamp gegaan om eten te halen. Er was verder helemaal niemand op het eiland, er woont ook bijna niemand, alleen een gezin dat het eiland en het kamp onderhoudt en dat is het. Dus kyra en ik hebben geprobeerd om topless te zonnen. Helaas was dit niet zo ontspannend als gehoopt, omdat die ene man die er dus woonden ergens gras aan het maaien was, maar wij dachten de hele tijd dat dat het geluid was van het busje met Stan en Jeff. We hebben wel veel zon gehad en ondanks het niet topless zonnen toch nog heel erg hard gechilld.


's Avonds na het eten mochten we met de vrouw van het gezin gaan vissen. Ik heb al heel wat leuke bootjes gezien dus ik had wel zin om een avondje op zee te zitten in een goede boot. De boot was goed, alleen iets kleiner als ik verwacht had. Met z'n 3 zat hij al behoorlijk vol, en met het motortje wat erachter hing kon je ook niet op wakeboardsnelheid varen ofzo.
Maar we hebben wel gevist, het eerste half uur had ik geen flauw idee wat ik aan doen was. Kyra had al ooit in haar jonge jeugdjaren gevist en die leek het te snappen, maar ik had geen flauw idee. Na een half uur had ik nog steeds niks gevangen, dus volgens mij vond die vrouw het maar eens tijd voor goede begeleiding. En na een goede uitleg en nog een paar keer niks heb ik dan eindelijk mijn eerste vis gevangen: een snapper (op z'n Engels, ik weet niet hoe die in het Nederlands heet). Jammer genoeg was hij te klein om te eten dus hebben we hem terug gegooid. Ik heb nog 2 van zo'n kleintjes gevangen en teruggegooid. Kyra had wel 2 eetbare gevangen en die werden koelbloedig door de mevrouw om het leven gebracht (ze stak met en ijzeren pin in de hersenen en bewoog net zo lang totdat de vis dood was). Vissen is best leuk als je iets vangt maar het is niet helemaal mijn ding. Ik doe liever ECHTE waterSPORTEN! Maar leuk om een keer gedaan te hebben.

Woensdag

Weer het zelfde ontbijtje gemaakt voor zoveel man. En Domi ging 's middags weg uit maincamp om wat leuks te doen met Marga en Paul, dus ging ik naar maincamp om haar te vervangen.
Niet dat iemand mij daar vertelde wat ik precies moest doen, dus ben ik maar gewoon meegelopen met een paar oud-studenten. De oud-studenten zijn ook een deel van de kampstaf, ze hebben ook op Northcote College gezeten en begeleiden de activiteiten.
Net voor het avondeten daagden de oud-studenten het allstarsteam uit om de survival challenge tegen elkaar te doen. Het allstarsteam is een team gekozen door docenten, die heel goed waren met de challengen.
De survival challenge bestaat, uit puzzels die je moet oplossen, samenwerkingsspellen en van die zware dingen als door zo'n rij banden rennen.
Er was een balanceerspel bij: je moest van A naar B komen door smalle balken op palen te leggen. Wanneer je van een balk af viel, kon je kiezen voor of een duik in de swamp of 30 seconden tijdstraf. Bij mijn team viel er een iemand af en hij maakte een lekker bommetje in een water van misschien 50 cm diep. Erg leuk om te zien en nog leuker omdat ik gelukkig wel op de balken bleef staan. We hebben de studentjes (gelukkig) dik verslagen.
Het moment brak aan waar ik op gewacht had: ik mocht eindelijk gaan douchen (op outcamp is geen douche (dat solar ding kun je niet echt een douche noemen). Helaas kon ik er maar 5 minuutjes onderstaan omdat ik daarna serveduty had (ik moest eten opscheppen voor 150 kinderen). Maar heb desondanks wel van de douche genoten. Qua eten kun je beter op outcamp zijn dan op maincamp: minder aangebrand eten en gewoon lekkerder. Alle leerlingen wilden ook graat naar outcamp voor het eten.
Ze doen hier niet aan een regenprogramma van te voren bedenken. Dus toen het 's avonds regende werd ons (oudstuden + mij) gevraagd of we snel iets leuks konden verzinnen. We verzonnen een quiz en tussen elke ronde in een challenge (oprdukken, liedje zingen enz). Het was echt leuk.

Donderdag
Na een droog ontbijtje, broodje en sandwiches met boter ging ik weer terug naar outcamp en nam Kyra het van mij over.
Het regende vanaf het punt dat ik opstond (7 uur) dus op outcamp aangekomen hebben we een uitbreiding gemaakt aan de keuken: de eetkamer: een stuk zeil vastgezet op 4 stokken, zodat we nog ergens droog konden zitten behalve de tenten.
De kinderen kwamen en waren helemaal verregend, maar het waren zo'n lieve kindjes, geen gezeur, maar gewoon blij dat ze er waren en ze zijn zelfs nog in zee gaan zwemmen. Na het eten hebben ze nog een optreden gegeven. Op de basisschool krijgen de kinderen Jump Jam, dit is een soort dansles. En iedereen kent het hier. Het zijn gewoon simpele dansjes, maar de mentor van de klas op outcamp vond het een leuk idee om mij die dansjes te laten zien. Dus die kinderen gingen even oefenen (want was natuurlijk alweer even geleden dat ze dat gedaan hebben). Dit was al zo leuk om te zien, ook de jongens deden mee en ze gingen allemaal herinneringen ophalen. Ze komen niet van de zelfde basisschool maar hebben wel dezelfde dansen. 1 jongen was zelfs zo creatief dat hij zelf een dansje + liedje bedacht over ricenoodles. Het was echt heel grappig.

Vrijdag
Mijn wekkertje ging om 6 uur om voor de laatste keer voor iedereen pannekoeken te bakken. Na het ontbijt hebben we met z'n allen opgeruimd wat echt heel erg snel ging. Er waren trouwens ook ouders mee op kamp om te helpen. 1 vader zat bij de politie en werd zomaar eventjes van outcamp opgehaald met de helikopter, dat was wel vet. Wisten jullie dat er verrekijkers waren van 20.000 new zealand dollar? Die bestaan dus en er waren er een paar aanboord van die helikopter.
Toen Stan, Jeff en ik terug reden in het busje had ik echt niet het idee dat ik in Nieuw Zeeland zat. Het eiland was echt heel mooi, omdat er dus bijna geen mensen wonen is alles natuur. En het eiland wordt ook langzaam teruggegeven aan de natuur. Op de weilanden worden weer bossen gepland en de swamps hier zijn zo groen dat het net lijkt alsof ik met mijn camera een foto maak in popart stand (de popart stand op mijn camera maakt alle foto's veel feller en vrolijker). Maar echt het gras was zo groen, dus het gras is echt wel groener aan de overkant.
Maar terug naar het feit dat ik niet dacht dat ik in Nieuw Zeeland was. We reden (5 km/per uur) over een heel hobbelig landweggetje en links en rechts was gewoon bos. Maar ik vond het echt op Afrika lijken, niet dat ik er ooit geweest ben, maar zo stel ik mij Afrika voor, heel vet!
Ik ben nu net terug en heb de eerste was er al in zitten. Ik heb dit verhaaltje snel getypt omdat ik het erop wil hebben voordat ik ga. Ik mag terugkomen bij de ijssalon, de pizzeria is voor iemand gegaan met meer ervaring. Maar ik moet zo gaan en leren hoe je koffie maakt! Als er veel foutjes in dit verhaaltje staan dan sorry daarvoor. Ik heb het snel getypt en ik ben nogal gesloopt van kamp.

Ik spreek jullie snel weer!
Liefs,
Pauline

Ohja foto's volgen snel!

De week van pap en mam

Hallo lieve allemaal,
bedankt voor al jullie lieve berichtjes! Van pap en mam hoor ik dat jullie zo trots op me zijn, maar geloof me maar dat het niet zo moeilijk is als het misschien voor jullie lijkt. Het is hartstikke leuk hier en de mensen zijn heel aardig en vriendelijk en behulpzaam. En het beste is nog dat ik weet dat ik in juni terug kan komen naar een land waarvan ik weet dat jullie er wonen! Mensen die het leuk vinden om mij weer te zien en andersom geldt dat natuurlijk ook!

vrijdag


Als het goed is had ik jullie verlaten met het goede bericht dat pap en mam veilig waren aangekomen. Met de bus zijn we naar Auckland gegaan, waar pap en mam wel een lekker cappuccino van de Starbucks verdiend hadden na zo'n lange reis. Nadat we eindelijk de goede bus naar Northshore gevonden hadden kwamen we aan bij Fernz (overnachtingplaats van pap en mam). Ik had een heel erg uitgebreid ontbijtje meegenomen: Er was kaas en kaas en nog meer kaas. En dat gelukkig konden we dat afwisselend op brood en crackers doen en voor mam had ik ook nog zelf geoogste tomaatjes uit de schooltuin meegenomen.
Na dit stevige ontbijt gingen we naar Birkenhead.
Eerst heb ik pap en mam natuurlijk het lekkerste ijs van de wereld laten proeven en daarna zijn we naar de bieb gegaan.
Na anderhalf uur hadden we het wel gezien in de bieb (ik ben daar wel weer een telefoonnummer rijker geworden, we kwamen een hele aardige Belgische moeder tegen waar we mee gepraat hebben en nu heb ik haar nummer).
Tijd om pap en mam maar eens te laten zien wat ik eigenlijk allemaal doe als ik zeg dat ik op stage ben. Ik heb ze de school laten zien en het sportoffice (werkplaats voor de LO sectie) daar werd verteld dat Vicky (principal) ons ook wel wilde zien. Dus ook nog eventjes op hoog bezoek geweest. We werden ook nog uitgenodigd voor de staff bbq maar die hebben we toch maar afgeslagen.
En toen kon ik ze eindelijk mijn CRIB laten zien. Volgens mij vonden ze het wel fijn om te zien waar ik slaap en zijn ze nu misschien meer gerustgesteld dan eerst nu ze gezien hebben hoe goed ik terecht ben gekomen. Na een heerlijk door mij gekookt dinertje heb ik mijn tas gepakt en ben ik met pap en mam mee naar Fernz gegaan waar ik heerlijk op de bank heb geslapen.

Zaterdag
's Morgens lekker een ontbijtje gegeten met pap en mam. Wat wel jammer was waren de grote grijze wolken in de lucht met de kleine waterdruppeltjes die eruit kwamen vallen. Volgens het weerbericht zou het blijven regenen dus onze plannen om naar Rangitoto te gaan vielen in het water. Dan maar plan B: naar het Auckland War Memorial Museum.
Met de bus naar Auckland, waar we bij de skytower uitstapten en meteen even konden genieten van iemand met heel veel lef die van de toren afsprong (natuurlijk wel beveiligd enzo).
We werden een beetje aan het twijfelen gebracht door het weer want af en toe trok het helemaal open om 5 minuten daarna weer dicht te trekken. Dus gingen we over op plan C (wat vrijdag eigenlijk plan A was). Mount Eden en One Tree Hill.
Maar eerst gingen we op zoek naar de AA (ANWB van Nieuw Zeeland), dit bleek echter een hopeloze zoektocht omdat ik dacht dat hij op Queenstreet zou liggen maar dat was blijkbaar niet zo.
Met de bus zijn we naar mount Eden gegaan en hebben we die beklommen. We hadden al broodjes bij de subway gehaald en die hebben we daar lekker opgegeten.

Vanaf mount Eden kun je ook One Tree Hill zien liggen en pap dacht dat het wel op loopafstand was. Dus na een lekker ijsje aan de voet van mount Eden begon onze tocht naar One Tree Hill. Pap had helaas iets te positief ingeschat, misschien had hij te veel door de lens van zijn nieuwe camera gekeken (die kan 35x optisch inzoomen) of door de lens van zijn nieuwe filmcamera gekeken (die kan 42x optisch inzoomen). Maar na ruim een uur lopen konden we One Tree Hill ook beklimmen.
Het voelde als vanouds: met pap en mam op vakantie betekent wandelen. Alleen deze keer vond ik het zelf ook echt leuk. Alleen dit berggeitje miste haar andere berggeitje wel een beetje. Janneke liep niet zoals vroeger voorop, zonder Jip is dat toch niet leuk. En ik miste ook wel de batterijtjes van vroeger.
Maar het was een erg mooi klimmetje, met veel schapen, mooie blauwe lucht en natuurlijk de mooie Nieuw Zeelandse natuur. Mam heeft wel 100 keer gezegd hoe mooi ze het vond en dan heeft ze het over een stadspark, wacht maar tot ze straks echt het land in gaan, dan kan ze niet meer met woorden beschrijven hoe mooi het is.

What goes up must come down en dat geldt ook voor ons dus zijn we maar weer afgedaald. We kwamen uit in het Cromwall Park, waar een bruiloft aan de gang was. Nadat we een kijkje hadden genomen in het oudste houten huisje van Auckland zijn we, nadat we nog eventjes een wedstrijd cricket hebben gezien, het park uitgelopen.
We moesten rennen voor de bus, wat er voor zorgde dat mijn mobiel nu een paar krasjes en schrammetjes rijker is. En daarna moest ik al mijn vrouwelijke charmes in de strijd gooien om de bus in te komen (de bus stond namelijk gewoon voor een stoplicht te wachten i.p.v. voor een bushalte).
Daarna kon plan D (met de ferry naar Devonport daar lekker een hapje eten en vervolgens met de bus naar huis) helaas niet doorgaan omdat het openbaar vervoer hier niet altijd 'je van het' is.
Dus kwamen we aan bij plan E: in de stad eten en dan snel naar huis. Deze dag was behoorlijk vermoeiend, al dat wandelen ben ik al jaren niet meer gewend.

Zondag

Zondag de dag van mijn allereerste voetbaltraining. Het was ook echt weer een eerste training na de vakantie, iedereen kwam wel een keer rond 9 binnen druppelen. Toen iedereen er was, werden we voorgesteld, we hadden gehoopt om hier leeftijdsgenootjes te ontmoeten. Dat hebben we ook wel gedaan, 3 van de 10 vrouwen die er waren zijn van onze leeftijd de andere waren al moeders, maar wel heel leuk en gezellig. We begonnen we een stuk rennen door het bos van 4 km en hier zijn de bossen niet vlak maar het gaat op en af, trapje hier trapje daar en af en toe bukken om een tak te ontwijken. Na 26 minuten kwam ik puffend het bos weer uit toen hebben we nog even partijtje gespeeld en ben ik eerder gegaan om met pap en mam nu toch wel echt plan A uit te voeren: Rangitoto.
Maar toen we in Takapuna waren kwamen we er al vrij snel achter dat dat er ook vandaag niet in zou zitten omdat we de veerboot niet meer zouden halen. Niet getreurd, we waren onderhand zo goed in het aanpassen van plannen dat we plan E (of ik weet niet waar ik was gebleven) uit de kast hebben gehaald. Plan E: Northshore verder verkennen en dan vooral Takapuna en Devenport. Dus dat hebben we gedaan.
In Takapuna hebben we nog een cappuccino'tje gedronken met Kaan die we toevallig tegen kwamen.
Daarna hebben we nog wat rondgestruind in Devenport en de ferry naar Auckland gepakt.
Vanuit Auckland weer terug met de ferry naar Birkenhead met al de boodschappen van de barbecue. 's Avonds hebben we heerlijk onder het afdak gebarbecued. Dat afdak was hard nodig want er ging een of andere tropische regenbui over mijn huisje heen.
Na de barbecue ben ik weer naar Fern gegaan waar we erachter kwamen dat je het bed kan ombouwen tot een best royale slaapbank en heb nog een nachtje bij pap en mam geslapen.

Maandag
Om vervolgens te vroeg weer wakker te worden voor mijn laatste ontbijtje met papa en mama. Na een lichtelijk emotioneel afscheid ben ik naar stage gefietst. Verder gebeurde er maandag niet zo veel.

Dinsdag
Op dinsdag was er een atletiek sportdag op Northcote college. Qua organiseren zouden ze veel van ons kunnen leren maar misschien zijn ze daar wel te chill voor omdat goed te kunnen. Gelukkig is het heel moeilijk om hier het weer te voorspellen en zijn de beloofde showers (regenbuien) niet gekomen.
's Avonds heb ik met Domi heerlijk gekookt (paprika'tje uit de oven met puree en gesmolten kaas) en hebben we The parents trap gekeken. Wisten jullie dat Janice van Friends daar in speelt.

Woensdag
Op woensdag is volgens mij niets bijzonders gebeurd dus gaan we door naar: donderdag. Of toch niet, ik was helemaal vergeten dat ik woensdag mijn trial had bij de Italiaan, niet dat daar veel over te vertellen is. Volgens mij ging het wel goed en maandag bellen ze om hopelijk me een baantje aan te bieden.

Donderdag
Het plan was om uit te gaan dus na school gingen we naar Kyra, waar Domi en ik het alarm af lieten gaan en een beetje doof werden. Tot we erachter kwamen dat Kyra een sms had gestuurd met de code. Dus toen het alarm uit was konden we rustig binnen zitten en op Kyra wachten.
Kyra ging haar CV in Takapuna inleveren dus besloten Domi en ik om maar eventjes in het park te crashen en van het zonnetje te genieten. En niet alleen van het zonnetje, het leek wel of ik een vreetkick had, want een zak chips en een zakje buttons (smeltchocolade, die veel lekkerder is om gewoon te snoepen dan te smelten) had ik gek genoeg niet zoveel plaats meer over in mijn maagje voor avond eten. Maar we hebben toch maar bij de take away fish and chips and sausage gehaald (Domi had een bak noodles) en die in het park opgegeten.
Daarna was er geen ruimte meer om in te drinken dus dat ging een beetje tegen heug en meug. We werden door Kaan naar Auckland gebracht waar we weer geen bar/café/club konden vinden waar we konden dansen.
We kwamen uiteindelijk bij een barretje uit met goede live muziek. Daarna zijn we 1 Duitser (vreemd genoeg heet deze ook Dominiek, in Azië waren we ook al een Duitse Dominiek tegen gekomen) en 2 Engelse jongens tegengekomen. Omdat er in de stad vrij weinig te beleven viel zijn we naar hun hostel gegaan en hebben we daar nog wat gedronken.
Uit eindelijk was het nog best gezellig en heeft de taxi ons thuis gebracht.

Vrijdag
Donderdag was ik door de ijssalon met het lekkerste ijs van de wereld gebeld voor een sollicitatie. Die sollicitatie heb ik net achter de rug en hiervan krijg ik vanmiddag een bericht. Maar met mijn minimale beschikbaarheid is het maar afwachten of ik wat vind. Eigenlijk was vrijdag mijn PO-dagje en ik heb ook al anderhalf uur aan mijn PO gewerkt maar het zonnetje roept dat ik naar buiten moet komen om in het park te gaan liggen, en ja wie ben ik omdat te negeren. Dus dit was het weer voor deze week.
Tot volgende week!

Liefs,

Pauline

De week van the Black Seeds (of toch niet)

Zaterdag
Zaterdag gingen we lekker winkelen in Auckland, of ja lekker. Met een maximaal budget van 50 dollar. Maar het is me gelukt om me daar aan te houden. Het was wel moeilijk.
Na het winkelen zijn we naar het Chinese Lantern Festival gegaan. We vroegen aan een fiets-taxi- hauffeur hoe we er moesten komen, hij zei gewoon hier omhoog en links en dan de stroom volgen. We snapten eerst niet helemaal wat hij bedoelde, maar toen we links af waren geslagen was er een massale volksverhuizing aan de gang. Iedereen liep richting het park.
Het was er echt zo druk, je kon niet zelf kiezen waar je heen liep maar je moest mee gaan in de stroom.
Er waren heel veel lekkere Aziatische eetkraampjes en en ondanks dat het zo druk was bleef gewoon iedereen in de rij staan. Dus wij ook.
We hadden we drank meegenomen en zijn met ons eten in het park gaan zitten. De lantaarns zijn meer grote beelden met gekleurd folie waar een lichtje in zit. Op een gegeven moment hoorde we muziek en zijn we daar heen gelopen. Wat we niet hadden gehoord was dat het karaoke was. Maar het was echt heel leuk om te zien en te horen. Allemaal chinezen die van ABBA tot chinese liedjes zingen (vals).
Daarna hebben we nog een poging gedaan om uit te gaan maar die poging is zwaar mislukt. Dus uiteindelijk maar naar Kyra's huis met de taxi.

Zondag
Ondanks dat de poging tot uitgaan mislukt was, gingen Kyra en ik toch pas om half 4 slapen. Zodat ik 4 en een half uur later weer op kon staan om metm ijn lieve peettante te skypen. Toen ik net weer in bed lag, werden we gebeld door onze stagebegeleider Arie. Hij vroeg of we zin hadden om rond te toeren en daarna te barbecueën. Daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen.
Arie heeft ons allemaal leuke dingen laten zien in buurt, parkjes en stranden en we eindigden bij een leuk café. Het is een café uit de koloniale stijl dus van hout. Van binnen was het helemaal behangen en beplakt met oude id's, geld en andere documenten. We zijn er zelfs nog een oude gulden tegen gekomen. Ik was vergeten dan een 10 gulden biljet blauw was.
Die avond hebben we Arie zijn vrouw (Ineke) ontmoet en hebben we heerlijk gebarbecued. Er was ook nog een andere nieuwe collega van the sportsdepartment gekomen: Callum.
Callum heeft ons naar huis gereden maar we hebben eerst het vuurwerk gekeken vanaf zijn huis. Dit was het vuurwerk ter afsluiting van het Chinese Lantern festival. Het was heel mooi omdat boven de skyline van Auckland te zien! bij hem thuis.

Maandag
Maandag hadden we vrij want het was een nationale feestdag. Er zijn allemaal gratis concerten in de parken van Auckland en er zijn heel veel parken in Auckland. Dus wij zijn naar Henderson Park geweest om de naar the Black seeds te luisteren. Dit is de nationale reggae band van Nieuw Zeeland. Callum bracht ons er weer heen (scheelde ons 18 dollar voor een buskaartje). En hij had een vriend meegenomen. Dus wij heerlijk een dagje in het park gechilled. Het was wel jammer dat Callum 's avonds nog moest leren dus dat we uieindelijk eht hele voorprogramma en 1 nummer van the Black seeds hebben gehoord. Maar ondanks dat was het een heerlijk chiill dagje en ook wel fijn om een keer op tijd thuis te zijn.

Dinsdag
Dinsdag zijn we weer naar stage geweest en heb ik weer wat lessen geobserveerd, niet zo bijzonder allemaal.
's Avonds zou ik bij Kyra blijven eten dus we moesten wat boodschappen doen. En toen waren we bij Northcote shops en konden we eindelijk onze gefrituurde mars eten. Jammer genoeg viel dat een beetje tegen, of ja het was gewoon niet bijzonder het was meer een oliebol met chocolade erin (die drie keer in het vet is gegaan). Maar het is wel een ding die ik van mijn lijstje af kan strepen.
's Avonds kwam ik echt niet meer uit mijn woorden, Engels en Nederlands ging helemaal door elkaar. Een van mijn uitspraken was: tomorrow I'll cook an EYE. Misschien maar eens tijd om op tijd naar bed te gaan. Dus sorry als er veel fouten staan in mijn verhaaltjes, maar ik hoop dat ik nog fatsoenlijk Nederlands kan praten als ik terug om.

Woensdag
Woensdag op stage heb ik een klas gevolgd met kinderen met speciale behoefte, hier bij kun je denken aan kinderen met syndroom van Down, Asperger en autisme. Het was zo'n leuke les, we gingen naar buiten om te tuinieren. De kinderen planten zaadjes, verzorgen de grond en dan kunnen ze oogsten.
Elke keer als ze weer een aardappeltje uit de grond haalden kwamen ze die heel blij naar mij brengen. Een jongen had het op een gegeven moment gehad met de aardappelen en ging tomaatjes voor me plukken.
En het einde van de les gingen we naar een fruitboom waar de kinderen (of ja kinderen, zitten gewoon jongens tussen van 21) fruit konden oogsten. Het was een Nashi boom, dit is een Aziatische vrucht die op een appel lijkt maar naar een peer smaakt, JAMMIE!!!

Donderdag
Donderdag was op stage weer niet zo bijzonder. Alleen 's morgens bij de stafmeeting viel ons wel op dat ze heel erg streng waren op de klassenfoto's. Haren van de meisjes verplicht in een staart en die mag je niet leuk over je schouder leggen, maar die moet gewoon achter in je nek zitten. Van het schooltenue mag alleen het bovenste knoopje open zijn. Één horloge is toegestaan (wie draagt er meer horloges dan?) en de rest van de sieraden moet allemaal af. Als je niet de goede (school)schoenen aan hebt mag je niet op de eerste rij staan. Leuke foto's worden dat als iedereen er precies hetzelfde uit ziet.
Dominique en ik hebben al 1 les over moeten nemen, maar dat stelde niet zoveel voor: gewoon een beetje mee volleyen met de kinderen.
's Avonds wilden we naar de vriend van Callum gaan omdat hij een artshow had in zijn skateshop. De art was mooi, alleen het waren niet onze type mensen, dus na een gratis drankje en koekje zijn Dominique en ik weer naar huis gegaan.
Na de laatste voorbereidingen voor pap en mam ben ik gaan slapen.

Vrijdag
Om vervolgens al om 4 uur wakker te worden, zodat ik pap en mam kan verassen op het vliegveld. Kaan (huisgenootje) Kyra heeft mij gebracht en vanaf 5.20 zit ik in spanning te wachten tot pap en mam door die deuren komen. Heb al een paar mooie hello, goodbye momentjes gezien. En ik krijg nu steeds meer kriebels elke keer dat de deuren opengaan.
Ik heb trouwens een heel mooi bordje gemaakt: pap en mam v.d. Beuken ik sta hier! Maar ik denk niet dat ik het nodig zal hebben.
AAAAAAHHHH ZE ZIJN ER!!! SUPER!!!

De week van YES eindelijk mijn eigenkamertje heerlijk

Vrijdagavond
Na een lange autorit kwamen eindelijk aan bij de kampeerplaats, gelukkig waren er al 2 van het gezelschap vooruit gereisd en stond ons tentje al overeind. We waren best moe dus zijn we maar meteen gaan slapen.

Zaterdag
Na heerlijk geslapen te hebben met z'n drieën om een queensize luchtbed (waarbij je elke keer gelanceerd werd wanneer een ander draaide). Hebben we 's Morgens een heerlijk Turks ontbijtje gehad. Hierna werden we door een echte Kiwi geïntroduceerd met Nieuw Zeelandse sporten. Gelukkig konden we eerst onze talenten laten zien met sporten waar we wel bekend mee zijn (volley en voetbal). Maar daarna begon het echte werk: Rugby. Nadat we eerst even onze techniek hadden herhaald gingen we touch rugby spelen. En ik heb een try gescoord!
Toen kwamen de wickets uit de auto en gingen we cricket spelen. Het was alleen leuk om te slaan en voor de rest is cricket niet zo bijzonder.
Die middag zijn we naar Tane Manuta gegaan. Na een lange onverharde slingerweg waar Anne sowieso wagenziek van zou zijn geworden (net zoals Dominique) kwamen we er aan. Tane Manuta is een hele grote boom (dikker dan de sequoia's uit Amerika) waar een Maori verhaal bij hoort, we hebben 2 verschillende verhalen gehoord dus ik hoop dat ik het goede vertel.
Moeder aarde (Papatuanuku) en Vader Lucht (Ranginui) hadden 9 kinderen, 4 zusters en 5 zonen. Maar deze kinderen waren ingesloten in de eindeloze omhelzing van vader en moeder. Zelfs de zee kon ze niet scheiden. Op een gegeven moment heeft een zoon, zijn rug tegen zijn moeder gezet en met zijn benen vader weggeduwd. Vader en moeder werden dus gescheiden door hun zoon: Tane Manuta.
Daarna zijn we nog naar de 4 gezusters en naar grandfather geweest. Het is echt mooi om deze dikke grote bomen te zien. En het lopen ernaar toe is ook geen straf, de bossen hier zijn zo mooi!
Een van onze kampeerbuddies legde ons iets uit over een Maori symbool (een soort spiraal). Dit is een veel terugkomend symbool en het komt volgens mij voort uit de natuur. Want heel veel planten hier zijn opgerold, en rollen zichzelf dus uit. Eerst de tak en daarna de losse blaadjes. Ik heb hier een hele mooie foto van gemaakt, alleen Dominique was er blijkbaar niet zo van onder de indruk want ze heeft hem gewist, dus ik kan het jullie helaas niet laten zien.
Die avond zijn we op Kiwihunt gegaan, want onze campinggrond grensde aan een bos waar je ze in het wild kon spotten.
Onze kampeerbuddies hadden een verrassing voor ons. We hadden zaklampen mee (met rode folie bedekt want dat is beter voor de vogels, ze zijn hier echt into de natuur en het zit in de mensen om de natuur te beschermen) en op een gegeven moment moesten we ze uit doen. Het was pikdonker, maar toen we naar links keken zagen we daar allemaal kleine lichtjes, het leek echt of we in droomvlucht zaten ofzo. Het waren gloeiwormen, ik wist wel dat ze in grotten zaten maar niet dat ze ook in bossen waren. Het was echt super mooi, om de minuut moesten we onze zaklampen uit zetten zodat we ze konden zien. Helaas geen Kiwi gespot.

Zondag
Na weer een heerlijk Turks ontbijt besloten we om te gaan zwemmen bij een meer. Toen we bij het meer aankwamen, werden we meteen enthousiast want er was heel veel watersport (kitesurfen, wakeboarden, waterskiën, boten met banden erachter enz.). Jammer genoeg was ons reisgezelschap niet zo goed in beslissen waar we wilden gaan zitten, we zijn eerst naar drie verschillende strandjes gereden. Om uiteindelijk weer bij het eerste uit te komen, om daar uit te stappen en daar erachter te komen dat het te koud is en te hard waait om lekker te kunnen liggen. Dus maar weer terug de auto in.

Samen met Dominique, Kyra en Kaan zijn we naar een dorpje gereden om drank in te slaan, onderweg kwamen we een mooi strandje tegen waar we eventjes foto's hebben gemaakt.
's Avonds hebben we opnieuw geprobeerd om Kiwi's te spotten, Kyra en ik zijn alleen gegaan omdat we dachten dat we zo meer kans hadden.
Op een gegeven moment zaten we in het donker te wachten op de kiwi's hoor ik naast me Kyra steeds zwaarder ademen, ze was in slaap gevallen. Toen besloten we maar om weer terug te gaan.

Maandag
Nadat alle spullen weer in de auto waren gepropt gingen we op zoek naar het strand want eindelijk was het mooi weer.
We hebben heerlijk in de zee kunnen zwemmen en lekker geluncht op het strand en daarna terug naar huis.
En toen kon het EINDELIJK beginnen: het inrichten van mijn eigen kamertje. Eerst moesten de kastjes in elkaar gezet worden en daarna mijn bureautje. En uiteindelijk kon ik mijn koffer uitpakken en wegstoppen, die wil ik voorlopig niet meer zien.
Eigenlijk wilden we na het meubileren nog een warme chocomel drinken met een overheerlijk stukje arretjescake, maar helaas was het al een beetje later dan gepland. Het plan was om rond 10 uur naar bed te gaan omdat we de volgende dag naar stage moesten, het is uiteindelijk half 1 geworden. Maar wel het eerste nachtje in mijn eigen kamertje: HEERLIJK!

Dinsdag
Voor de eerste keer naar stage, spannend. En dan ook nog in een rokje dat ik voor de gelegenheid maar helemaal naar onder had getrokken. En natuurlijk had ik hakkenschoenen aan, de eerste en de laatste keer dat ik die naar school aan heb gedaan.
Na de staffmeeting kregen wij als nieuwe staff zijnde samen met de eerstejaars een officiele opening: Powhiri. We werden binnen gezongen door een leerlinge, toen we binnen waren mochten we niet gaan zitten. Er werd een Haka gedaan door Maori leerlingen, dat was echt heel erg leuk om te zien. Daarna werden we in het Maori verwelkomt, gelukkig volgde er ook nog een Engelse vertaling want anders had ik er niet veel van mee gekregen. Na nog wat officiele praatjes en meer Maori liedjes was het gedaan en waren we officieel ingewijd in de school.
De eerstejaars klassen gingen daarna met 2-3 peers kennismakingsspelletjes doen op het grote grasveld. Wij hebben een rondje gelopen en we kwamen een bekend spel tegen: ZAPP!! Natuurlijk hebben we mee gedaan, de leerlingen lijken erg aardig en vonden het heel leuk dat we mee deden.
Daarna zijn we Takapuna Beach gegaan, Geoff (huisgenootje) is een triatleet en ging de 1000m zwem doen. Wij met zijn drietjes zijn gaan kijken. Het was leuk om terug te zijn, het was het zelfde evenement waar Kyra en ik de week ervoor 5 km hebben gerend, het is een wekelijks terugkomende wedstrijd.

Woensdag
Wij dachten dat het woensdag echt zou beginnen de lessen enzo, maar dat bleek gelukkig mee te vallen. Dinsdag was meer een kenningsmakingsdag voor de nieuwe leerlingen en de woensdag was meer een welkom terug dag voor de oude leerlingen. Veel uitleg en weinig lessen. We hebben wel meegekregen wat ze hier verwachten van de leerlingen en hoe het er hier een beetje aan toe gaat.
Ik denk dat de leraren van de FSH niet zo onder de indruk zouden zijn van de eerste gymlessen, na de uitleg werd er eigenlijk alleen maar trefbal gespeeld waarbij er veel leerlingen in een hoekje kropen, of zover mogelijk naar achter gingen staan om maar niet geraakt te worden.
Toen we thuis kwamen had Geoff mijn fiets opgehaald die ik via Trade Me (marktplaats van Nieuw Zeeland) had gekocht, na het eten gingen Domi (die een fiets van een leraar uit Beach Haven kon lenen) een test ritje maken. We zijn naar het park gegaan en langs de voetbalclub gegaan (die is in het park). Het zag er echt super leuk uit, er was een zomercompetitie bezig, dus meisjes, jongens, alles door elkaar, ook qua niveau. We hebben onze emailadressen achter gelaten en misschien gaan we wel lid worden.
Toen we terug wilden fietsen kwamen we erachter dat mijn fiets een beetje mankementjes had, met het achterwiel en de voorrem. We hebben onze fietsexpert, Geoff de triatleet er naar laten kijken. Niks ernstig, waarschijnlijk een nieuwe binnenband en voorrem moet vastgedraaid worden.

Donderdag
Dominique en ik zijn 's morgens naar school gefietst, maar dat gaat er iets anders aan toe dan in Nederland: geen fietspaden, verplicht een helm op en heel veel (echt heel veel heuvels, zat geen plat stuk tussen). We hadden wat probleempjes onderweg want mijn fiets werkte niet helemaal naar behoren maar gelukkig zijn we na een half uur stevig door fietsen toch op school gekomen.
We hebben met de mentor van de Maori kinderen gepraat (ook een Maori). Al die kinderen zitten in 1 mentorklas van het eerste tot en met het laatste jaar, dit zijn er 60. Die moeten allemaal in 1 klein lokaaltje is wel een beetje krap.
We mogen mee op Maori kamp, dus daar worden we helemaal ingewijd in de Maori cultuur. Ik heb er echt super zin in, alleen jammer dat het de week is dat pap en mam terug gaan.
Verder was op school nog steeds niet echt veel te doen/zien. Ik had mijn fiets afgegeven bij de groundsman en hij zou er naar kijken. Toen ik mijn fiets weer terug zag was mijn achterband helaas lek, dus dat was weer naar huis met de bus. Maar onderweg wel even gestopt voor een heerlijk ijsje!

Vrijdag
En dan zijn we alweer bij vrijdag. Vandaag voor het eerst een beetje echte lessen gezien. Maar nog steeds stelde het niet heel veel voor. Dus ik ben benieuwd naar volgende week. Ik denk dat de leerlingen moeten wennen aan dat ik misschien wat strenger ben, maar dat ik ze ook meer laat bewegen. Maar we zullen wel zien. Volgende week nog observeren en dan echt beginnen.

De week van verhuizen en nog steeds niet settelen

Zaterdag
De huisjesjacht gaat verder. Kyra heeft inmiddels al een huisje gevonden, Domi en ik zijn nog hopeloos op zoek. Dus op een mooie zaterdag morgen gingen we met z'n drieën (want ondanks dat Kyra al een kamer had gevonden vereerde ze ons met haar aanwezigheid) helemaal van New Market naar Northshore (minder dan 20 km). En natuurlijk hadden we weer problemen met de bussen. De eerste buschauffeur had ons heel vrolijk verteld dat je een dagkaartje kon kopen en dat die in ELKE bus geldig was. Maar je raad het al in de volgende bus was hij natuurlijk niet geldig en konden we opnieuw een duur buskaartje kopen.
Een beetje chagrijnig kwamen we aan bij 5b Dakatoa Avenue, waar we vervolgens nog een half uur op de eigenaren konden wachten. 2 meisjes van in de 20, maar wel heel leuk. We kregen een speed rondleiding door het huis omdat wij de bus terug wilden halen omdat we een 2uurskaartje hadden, dat de buschauffeur ons had aangesmeerd.
Domi en ik waren erg positief over het huis en waren heel erg blij toen we het telefoontje kregen dat we de kamers konden krijgen. 1 probleempje een kamer komt pas 30 januari vrij dus ik zit nog een week aan Domi vast, gelukkig vindt zij het niet want ze kruipt 's avonds wel erg dicht tegen me aan.
Gelukkig hadden we meteen een gelegenheid om te vieren dat we een kamer hadden, 's avonds hadden we een huiswarmingparty van een belg die we ontmoet hebben in een of ander café. Die party bleek alleen een beetje tegen te vallen, wij waren de enige meisjes en verder waren er nog een paar vrienden van die jongens. Ik heb me gelukkig wel kunnen vermaken tot Phill (iemand uit Engeland) het pingpong balletje kwijt maakte.

Zondag
Zondag was het dan eindelijk zover, uit het motel en intrekken. Ofja crashen at Kyra's. Het voelde goed om de moteldeur achter ons dicht te drekken. Laat het uitpakken van de koffers maar beginnen.
Bij Kyra aangekomen boden haar Turkse huisgenoten aan om ons te helpen met verhuizen en meubels kopen. Dus zijn we naar 'The Warehouse' gegaan, dat is een gigantische winkel waar ze echt vanalles hebben: kleren, meubels, campingspullen, wetsuits, sieraden, eten, fietsen etc. Daar heb ik 2 kastjes, bureautje en een stoel gekocht voor ongeveer 75 euro.
Om die jongens te bedanken wilden we een Hollandse maaltijd voor ze koken, maar helaas hadden ze geen andijvie, dus geen andijvie stampot. Daarom maar aardappelen, vlees en groente gemaakt à la Kyra.
En daarna heb ik lekker in het tweepersoonsbed van een afwezige huisgenoot geslapen.

Maandag
Maandag was onze dag, eindelijk naar ons eigen huisje, maar van settelen kan nog niet veel terecht komen. We slapen samen op een kamer en Domi heeft een asociaal groot luchtbed dus naast mijn inimini luchtbedje en de koffers blijft er weinig ruimte over voor iets om te settelen.
Nadat we Kaan (lieve Turkse huisgenoot van Kyra) de deur uit hadden geschopt konden we eindelijk in ons eigen kamertje slapen.

Dinsdag
Beetje jammer dat ik op de grond wakker werd omdat mijn inimini luchtbedje blijkbaar lek was. Dus maar snel op gestaan en door Beach Haven (mijn woonplaats) gelopen. Het centrum stelt niet veel voor 10 winkels en dat is het. Maar er is wel een groot park, daar kan ik me op vrije zonnige middagen wel vermaken met een boekje van de bieb.
Ik ben namelijk gratis lid geworden van de bieb. Daarna zijn we met zijn drieën naar Takapuna geweest om lekker op het strand te gaan liggen.

Maar toen we op het strand aankwamen waren ze vanalles aan het opbouwen, dus Kyra en ik gingen op onderzoek uit. Blijkbaar was er die avond een zwem/ren/paddle (staand op een surfplank roeien) wedstrijd. En je kon de eerste keer gratis mee doen. Kyra en ik waren meteen enthousiast. Dus maar de stad in en doen waar we goed in zijn: WINKELEN. We hadden namelijk geen shirt en fatsoenlijke renbroek mee. Nadat ik mezelf bevrijd had uit het pashokje waar ik mezelf in had opgesloten hebben we ons ingeschreven. Jammer dat we shirts hadden gekocht want we kregen gratis shirts van de organisatie (en een hele smerige energybar).
Het startschot werd gelost en na 3 seconden hadden we al de slappe lach omdat iedereen ons nogal hard voorbij ging. Voor 500 meter hebben geprobeerd iedereen bij te houden maar daarna zijn we toch maar ons eigen tempo gaan lopen. Voor zover het gaat op een strand met schelpen op blote voeten. Uiteindelijk heb ik het nog niet zo slecht gedaan, voor iemand die pas anderhalve week (weer) aan het rennen is. Ik ben 22e van de 54 vrouwen geworden in een tijd van 24:55. De wedstrijd ging over 5 km.

Na een verfrissende duik wilden we wat gaan eten met de huisgenootjes van Kyra. Ze hadden het idee om pizza te halen en ergens op een berg te gaan eten, dan zouden we mooi naar de zonsondergang kunnen kijken met de skyline van Auckland. Jammer genoeg hadden ze geen rekening gehouden met de wind, nadat de eerste van de drie pizza's bijna uit onze handen was gewaaid besloten we om in de auto verder te eten waar het zo'n 20 graden warmer leek te zijn.
Uiteindelijk hadden we geen zin om naar huis te gaan en zijn we weer bij Kyra blijven slapen.

Woensdag
Het idee van woensdag was een goedkope auto op de kop tikken in de cars turnes auction in Penrose. Helaas bleek dit niet zo makkelijk te gaan als ik in de vorige zin leek te beschrijven. Er waren wel minstens 300 auto's in verschillende prijsklasses. We konden bijna alle auto's afstrepen omdat zelfs wij, drie meisjes met 0 verstand van auto's konden zien dat er iets mis mee was. Uiteindelijk bleef er een auto over. Ik ben ik -10 geïnteresseerd in auto's dus ik kan niet vertellen wat voor auto het was, voor mij was het een zwarte auto.
Er was ook een Maori vrouwtje geïnteresseerd in die auto, hier maakten we ons een beetje zorgen over.
Het bieden was echt leuk om te zien, de veilingmeester kan zo snel praten, gelukkig was er een scherm waar de bedragen die geboden waren op verschenen. Zonder die schermen had ik het niet kunnen volgen.
En toen kwam nummer 134 'onze' zwarte auto. Helaas waren we na een bod al overboden en waren we over ons maximaal budget heen. Dus ging het Maori vrouwtje met onze auto naar huis.
Maar niet getreurd de volgende goedkope auto bood zich al aan. Een automonteur sprak ons aan en zei dat hij een auto voor 1000 dollar wilde verkopen. Hij bracht ons naar een winkelcentrum met zijn auto. Hij zou eerst de motor checken en als die OK was, zou hij de auto aan ons verkopen. Na een half uurtje winkelen kwam hij terug en was de motor helaas niet OK, dus toch geen goedkopen auto voor ons.
Terug in Auckland heb ik mijn kapotte laptop geruild en crème brulée kaarsjes gekocht voor op mijn kamer.
Kaan was toen ook bijna klaar met werken en die wilde ons wel naar huis brengen. Maar toen kwam hij met een idee, laten we een strandwandeling maken. Daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen, ondanks dat mijn voornemen al 5 dagen is dat ik op tijd thuis wil zijn zodat ik eventjes wat zaakjes in orde kan maken. Maar dat zit er dus weer niet in.
Op het strand aangekomen, zei Kaan dat hij 'a little toy' voor me had meegenomen: een Nikon camera. Super vet! Heb niet veel mee gekregen van de strandwandeling, ik heb alleen maar foto's gemaakt.


Daarna hebben we heerlijke lasagna gegeten at casa Domi en Pauline.

Donderdag
Voor donderdag stond op de planning om een auto te kopen van 3 Argentijnse meiden. Wij gingen er speciaal voor naar Auckland, want we wonen nu in Northshore. Dat is de brug over, het is nog steeds Auckland alleen dan iets minder stedelijk.
Toen we op de afgesproken tijd op de afgesproken plaats waren, bleken de meisjes er niet te zijn. We hebben een uur gewacht, maar helaas hebben ze ons laten zitten.
's Middags hadden we met Arie (stagebegeleider) afgesproken. We konden gewoon Nederlands praten want hij is op zijn 19e naar Nieuw Zeeland verhuisd. Hij heeft ons de school laten zien en we hebben even wat zaakjes besproken. Zoals de officiële opening van komende dinsdag. Volgens mij is het een soort Maori opening die bedoeld is voor alle nieuwe docenten en de brugklassers. En meisjes/vrouwen worden geacht een rokje te dragen (lees: een degelijke en dus niet sexy, korte en strakke rok). Beetje jammer dat die degelijke rok niet meer in mijn 23 kilo koffer kon. Dus nu maar even kijken hoe we dat gaan oplossen.
Ik heb wel zin om met stage te beginnen, al helemaal omdat ik evenementen nog moet doen en er zijn maar 3 kampen waarmee ik mee kan gaan.
Rob (ook een P.E. teacher) bracht Kyra en mij naar Birkenhead (1 dorpje voor mijn dorpje) daar hebben we bij Dutch Delight een heerlijke kroket gegeten. Daarna ben ik met Dominique haar zware wijnboek in mijn tas (Domi wilde graag een boek over wijn van de bieb dus had ik dat voor haar meegenomen) naar huis gelopen. Jammer dat het een beetje verder was dan ik had gedacht.
Eindelijk thuis gekomen heb ik 's avonds nog een arretjescake voor de huisgenootjes gemaakt en ben ik daarna naar bed gegaan.

Vrijdag
's Morgens een skype sessie van 2 uur gehad. En daarna was het wel tijd om een stukje te rennen. Domi en ik zijn naar het park gegaan, waar we een heerlijk stukje hebben gerend. In het park en daarna door een bos en uiteindelijk kwamen we uit bij water, echt zo mooi hier. Het was zo'n smal bospaadje af en toe leek het echt of we in de jungle waren. En dat praktisch in onze achtertuin echt super mooi.
Ook hebben we een sportcentrum (tennis en squash) en een voetbalclubje ontdekt waar we volgende week eens gaan kijken, om mogelijk lid te worden.
Nu is het tas inpakken voor het weekend want we gaan kamperen met Kyra en haar huisgenootjes bij ninety miles beach.
Dus dit weekend eventjes geen nieuwe berichten van mijn kant, maar ik denk dat jullie aan dit verhaaltje wel genoeg hebben voor 1 weekend. Ik heb nog niet alle foto's dus die zal ik na het weekend zo snel mogelijk proberen te uploaden!

Liefs,
mij

De week met de vriendelijke mensen

Inmiddels zit ik alweer een week in Nieuw Zeeland. Daar voorafgaand waren drie dagen van reizen: met de taxi van hotel naar Pangkor, met de ferry van Pangkor naar Lumut, van Lumut met de bus naar Kuala Lumpur, met de taxi naar KL-central, met de trein naar Singapore, met de metro naar Singapore airport, met de skytrain naar de goede terminal, met het vliegtuig naar Auckland en met 3 bussen (waarvan 2 verkeerde) naar ons motel. Ik was zo blij dat we er eindelijk waren.

Ik weet niet meer in welke volgorde we wat hebben gedaan, maar ik zal even vertellen wat ik de afgelopen week heb mee gemaakt. Ik moet trouwens echt tijd maken om verhaaltjes te schrijven voor jullie want we zijn eigenlijk altijd wel ergens mee bezig.

Deze week (en komende week) staat in het teken van het vinden van een woonruimte. En dat valt nog niet mee, ons budget is beperkt dus ook de keuze. Vandaag (18-1-2012) zijn we voor de eerste keer ergens gaan kijken. In de advertentie op internet stond dat het huis opgeknapt moest worden. Wij dachten likje verf hier, likje verf daar en klaar, maar verven dat stond duidelijk niet bovenaan op het prioriteitenlijstje van dit huis. Een kleine schets van het huis: de tuin was bijna een oerwoud, planken die los zitten of gewoon ontbreken, gaten in de ramen of geen ramen maar houten platen voor de ramen (die nog niet eens aansloten), kapotte/ontbrekende tegels, klemmende deur, rottende badkamervloer, spinnen en stof en dit zijn maar enkele voorbeelden. Super jammer toen we erachter kwamen dat het meisje dat er woont kei leuk is. Maar we konden echt niet in dit krot gaan wonen. Ze wilde ons ook perse naar de bushalte brengen toen we vroegen waar die was. (Op de heen weg hadden we ook al een lift gehad, dus dat is geen probleem).
Bij de bushalte was een winkelcentrum waar we natuurlijk weer eventjes naar binnen moesten (Dominique met een beetje tegenzin, maarja 2 tegen 1). De man van de telefoonkaartjes vroeg wat we kwamen doen in Nieuw Zeeland. Na ons verhaal trok hij een beetje een raar gezicht, toen we vroegen wat er was zei hij dat de kinderen op Northcote college 'tough' waren. AAAAAHHHHHH dat willen we niet. Ik heb al een keer een stage gehad met kinderen die 'tough' waren dat is wel genoeg voor mijn studiecarrière.
Die man was ook weer zo'n voorbeeld van de vriendelijkheid hier, wij zeiden dat we opzoek waren naar huisjes, zei hij dat we over 10 minuten terug moesten komen en dat hij ons dan zou helpen. Toen we terug kwamen had hij allemaal huisjes gevonden in Northcote en uitgeprint. Helaas waren ze net iets boven ons budget, maar het was wel kei aardig van hem.
Die avond zijn we in een wifibar verder gaan zoeken naar huisjes en kwamen we aan de praat met een Belg. Voelt raar om met iemand anders dan Domi of Kyra Nederlands te praten. Hij heeft ons meteen uitgenodigd om zaterdag naar z'n housewarmingsparty te komen. En natuurlijk werden we weer naar huis gebracht.
Totaal aantal lifts 18 januari: 3

Verder hebben we deze week Auckland een beetje verkend. Nadat we erachter kwamen dat ons motel toch wel heel dicht bij de stad was (kwartiertje met de bus). Dit was ons nog niet opgevallen want we zagen nergens hoge gebouwen. Die zijn er in de stad ook niet op die ene toren na. En die konden we blijkbaar wel al zien, maar ik vind hem eigenlijk helemaal niet zo bijzonder.


Met Kyra ben ik een middagje naar de stad gegaan. Hier hebben we heerlijk aan de haven gezeten, gekeken hoe een mini bootje een groot containerschip uit de haven trok en gekeken hoe een Chinese dame leerde vissen. Beetje jammer dat ze haar vis niet vast durfde te pakken toen ze eindelijk iets gevangen had.
Daarna zijn we over Queen street gelopen, de winkelstraat van Auckland. Ze hebben hier heel veel leuke winkels alleen het is eigenlijk net allemaal iets duurder dan in Nederland. Dat is een beetje jammer. De bikini's zijn hier trouwens echt duur: als je er een van 60 dollar vindt heb je geluk, de meeste kosten rond de 100 dollar of duurder. Ik wou dat we ook hier de prijs door 4 konden delen net zoals in Maleisië. Dat zou het een stuk leuker en makkelijker maken.

Een andere dag zijn we eerst naar de bieb gegaan omdat je daar gratis internet hebt (thanks voor de tip mam!).

Daarna hebben we mount Eden beklommen, dit is een vulkaan midden in de stad. De vulkaan is niet meer actief en de krater is begroeid met gras, maar je hebt er echt een mooi uitzicht over de stad.
Het zou kunnen dat de toeristen ons ondergoed hebben kunnen bekijken toen Kyra en ik het niet konden laten om weer een handstand te maken. Jammer genoeg bleven onze jurkjes alleen niet zo goed zitten als dat we gehoopt hadden.
Daarna zijn we naar het dorpje gelopen dat er bij hoort en daar hebben Dominique en ik misschien wel het lekkerste ijsje van ons leven gehad.

's Avonds zijn we uit gegaan. In de stad hebben we aan andere jongeren gevraagd waar we heen moesten gaan ze zeiden iets over Cassette 9 en over teapots. Wij een beetje verward maar toch maar naar die club gegaan. En wat zagen we op de bar staan toen we binnen waren: Witte theepotten op de bar. Super grappig, je bestelt een soort sterke cocktail die wordt dan in zo'n theepot gedaan en dan krijg je er shotglaasjes bij. Het is dus eigenlijk de bedoeling dat je die theepot deelt. Maar ik had niemand om te delen want Domi en Kyr gingen aan het bier, dus heb ik in mijn eentje shotjes gedronken van de teapot. Het was echt een super leuke avond, heerlijk gedanst en andere internationals ontmoet. Alleen een beetje jammer dat we er aan het eind van de avond achter kwamen dat ze dachten dat we uit Polen kwamen. Gelukkig hebben we nog net op tijd duidelijk kunnen maken dat we toch echt uit Nederland kwamen.

Nog een paar dingen die anders zijn hier in Nieuw Zeeland:

  • Links rijden, dus grote bocht voorrang geven want rechts heeft wel gewoon voorrang. (het is heel verwarrend met kijken, want ik weet gewoon niet welke kant ik op moet kijken dus kijk ik maar voor de zekerheid 5 keer beide kanten op).
  • Kebab is hier duur, net zoals de bikini's :(
  • Er zijn heel veel winkelcentra, lijkt wel of die kiwi's niks anders doen dan winkelen.
  • Je kunt verbranden van een uurtje in de zon.
  • Mensen zijn zo vriendelijk en willen je echt heel graag helpen.
  • Alle verkopers vragen hoe het gaat, ik weet niet of ik er op moet reageren, het klinkt meer als een groet dan echt een vraag. Maar ik zeg toch maar altijd: 'fine thanks.'
  • In de bus is het gebruikelijk om: 'thank you busdriver' te zeggen, doe je het niet wordt je bijna boos aangekeken.

Ik kan er helaas geen foto's opzetten, we hebben niet zoveel foto's gemaakt en de foto's die er gemaakt zijn heb ik nog niet op mijn laptop staan. Ik ga verder met huisjes zoeken en aan scriptie werken. Jullie horen snel weer van me!

Liefs,
Mij

De week van de jaloersmakende foto's

Hallo allemaal,

Dit keer een wat korter verhaaltje, maar hele mooie foto's en heel veel vakantie gevoel!

De bus naar Lumut was super chill, enorm veel beenruimte en er waren maar 3 stoelen op 1 rij. We hebben bijna de hele reis geslapen, zo moe maken we ons zelf dus. En omdat ik mijn eigen zusje er niet is moet ik maar een nieuw tweeling zusje maken (zie foto).
In Lumut zijn we met de ferry overgestoken naar een klein eilandje dat Pangkor heet.

Toen we in ons hotel aankwamen hebben we meteen onze bikini aangedaan en zijn we naar het strand gegaan. Het strand is zo mooi, net alsof het uit een film komt, ik denk dat de meeste van jullie onderhand de jaloersmakende foto's op facebook al gezien hebben. Toen de zon onder was zijn we wat gaan eten en daarna heb ik een skype avondje gehad met het thuisfront.

De volgende dag was onze eerste stranddag, eindelijk relaxen, hè Domi! We gingen op een ander strand liggen dat Kyra en Dominique de avond van te voren ontdekt hadden. Alweer een mooi strand en wat wij zelf ook fijn vonden: we waren niet meer de enige in bikini!
Nadat we een paar uurtjes gelegen hadden kwam er een bijna tandeloze man naar ons toe van wie Dominique en Kyra de avond ervoor een lift hadden gehad. Hij vroeg of we naar het kleine schattige eilandje wilde dat we konden zien liggen. Ik denk dat niemand die goed bij zijn hoofd is nee had gezegd tegen zo'n aanbod. Dus wij in zijn boot naar het kleine eilandje, of Island two zoals de bijna tandeloze man het noemde. Hij dropte ons daar en zou over een uur terug komen. Wij waren al helemaal in de wolken van dit kleine tropische paradijsje.
Daarna hebben we nog gesnorkeld. Al die uren oefenen op school hebben dan toch zin gehad want het ging best goed en we hebben best wel wat kunnen zien onderwater.
Helaas kwam ik er 's avonds achter dat factor 50 (!!!) hier niet werkt en ik nog steeds verbrand ben.

De dag erna hebben we 3 scooters gehuurd. Dat was vet! De scooters halen hier wel 100 km/u, wij hebben op z'n hardst 90 km/u gereden. Echt super vet. Wel jammer dat mijne niet zo hard op trok als die van Kyra en Dominique. En dat die een beetje moeite had met de bergen hier (elke keer als ik boven was, was ik blij dat ik gehaald had). Maar wij hebben heerlijk rondscooterd en de tank volgegooid voor €1,25.

De volgende dag hadden we de wekker om 5:30 gezet!!! Ja ik weet, vroeg! Maar we zijn met onze scooters naar de andere kant van het eiland gereden. Het eiland heeft een omtrek van 8 km. Daar hebben onder het genot van een boterham peanutbutter and jelly de zonsopkomst gekeken.
Op de terugweg hebben we een schooltje bezocht. Dat was super leuk, we mochten gewoon mee doen met de gymles (basketbal). Ook mochten we overal rondkijken. Was echt leuk om te zien, ik ga zeker vaker een kijkje nemen in scholen.

Ik voelde me niet zo lekker dus ik ben die dag en de dag erna binnen gebleven. Ik hoefde de zon even niet meer te zien of te voelen. Dit heeft me wel goed gedaan! De rest van onze tijd in Pangkor hebben we veel op het strand gelegen. We hebben geprobeerd zoveel mogelijk mooie foto's op facebook te plaatsen om jullie allemaal jaloers te maken.

Het is leuk om met andere reizigers te praten. En hoe makkelijk dit gaat. Hier in Pangkor hebben we 1 avond met 4 Noorse jongens doorgebracht en de laatste 3 dagen zijn we met 2 Duitse jongens opgetrokken. Super leuk! Ook om naar de verhalen van anderen te luisteren.

Bijna iedereen op het eiland is aardig, alleen het vrouwtje dat ons geen fruit wilde verkopen omdat we in bikini rondliepen, was niet aardig. Maar we hebben het nagevraagd aan de mensen van de receptie en die zeiden dat het geen probleem was om in bikini rond te lopen hier, dus dat is fijn. De mensen van de receptie hier zijn zo aardig! Ze doen alles voor je, voor €1,50 heeft ze onze was gedaan en gevouwen! En toen ze Dominique haar brandwond (van de uitlaat van de scooter) en mijn lekgeprikte been zag, zei ze meteen dat ze daar wel wat voor had. Ze liep naar een plant (aloe vera) en sneed er een blad vanaf. Ze zei dat we dit elke dag 's morgens en 's avonds op moesten doen en dat het dan minder werd. Ze heeft de stukjes klein gesneden en in haar eigen koelkast gezet waar we ze gewoon kunnen pakken als we ze nodig hebben. Het voelt echt super fijn aan.
Het lieve vrouwtje van de receptie heeft wel de meest afschuwelijke auto gekocht die er bestaat. We waren er bij toen ze hem kocht en ze is er heel blij mee en trots op.
De auto is helemaal roze en gepimpt met hello kities, overal waar je kijkt zijn ze: de wieldoppen, het stuur, de stoelen, het raam, de hoofdsteunen. ALLES is roze en hello Kitty: afzichtelijk.

Dit wordt de laatste avond op Pangkor, het was hier echt geweldig. We hebben ook al tegen elkaar gezegd dat we er echt tegenop zien om dadelijk weer serieus met stage bezig te moeten zijn. We vinden het veel leuker om rond te reizen, lol te maken, bruin te worden, andere mensen te ontmoeten, lekker te eten, op het strand te liggen en ga zo maar door. Maar ja stage gaat weer een nieuw avontuur worden. Maar eerst maar eens een appartementje zoeken in Auckland. Dus laat Nieuw Zeeland maar komen.

Xjes,
Mij

P.S. 1 na vandaag ben ik even minder goed bereikbaar omdat we eerst vanuit Pangkor naar Kuala Lumpur moeten reizen, vanuit daar naar Singapore en vanaf Singapore airport vliegen we naar Auckland. Dus spreek jullie over een paar dagen weer!

P.S. 2 oh als ik dit verhaaltje zo terug zie is het toch niet zo kort als ik dacht.